Wielka odpowiedzialność za sytuację jakającego się dziecka spoczywa na nauczycielu, który jako profesjonalista pamięta aby:
-
- Nie mówić do dziecka żeby zwolniło, wzięło głęboki wdech, zrelaksowało się. (gdyby to było możliwe dziecko już dawno samo by na to wpadło)
- Nie podpowiadać słów, nie wypowiadać się za dziecko
- Wyrobić w klasie nawyk kulturalnego wypowiadania się i uważnego oraz cierpliwego słuchania wypowiedzi innych
- Z uczniem jąkającym się rozmawiać zawsze spokojnie
- Słuchać tego co uczeń mówi, a nie tego jak mówi
- Nie dawać uczniowi jąkającemu się specjalnych przywilejów, ale respektować jego potrzeby
- nie dopuścić aby jąkanie było traktowane jako coś wstydliwego
- stworzyć atmosferę aby uczniowie otwarcie umieli rozmawiać o jąkaniu
Przecież:
- uczeń który się jąka ma takie same szanse jak jego koledzy, którzy mówią płynnie
- jąkanie nie ma wpływu na inteligencję
- nie ma powodu aby zakładać, że jąkający się uczniowie są bardziej nerwowi, nieśmiali, zalęknieni, zaniepokojeni od innych
- jąkaniem nie można się zarazić, choć dokładna przyczyna jąkania nie jest znana, badania naukowe wskazują, że decydujący wpływ na jąkanie ma genetyka, rozwój neuromięśniowy i dynamika procesów zachodzących w najbliższym środowisku dziecka
- stres może nasilać problem jąkania